So kom Vestmanna, Norðurstreymoy, Vágarnar og Sandoy, saman við øðrum, aftur á slóðina. 

Stórt tillukku við tí og góða eydnu við verkætlanunum. 

Fyri Vestmanna, fer hetta heilt sikkurt at merkjast positivt. Og tað gleða vit okkum til.

Tey sum nú hava fingið kvotur, eiga at sleppa at royna seg. Tey trúgva so uppá egnar menningarætlanir. At ein politikari stígur fram sigur, at einki ber til í hesum ”sirkusinum”, kann so ongantíð føra til nakað gott.

Og at man ikki dámar háttin útvalt er eftir, er ein eingin umbering fyri ikki at velja nakað sum helst.

Fiskivinnan skal og eigur at verða fyri allar Føroyar. Vit eiga at fegnast við teimum, sum hava fingið ein møguleika í hesum umfari.

Tann fría umsetiligheitin av loyvum, oyðilegði gomlu skipanina og gjørdi førdi at enda til, at Løgtingið segði øll fiskiloyvi upp í 2008. Tað skipanina var eingin glaður fyri. Heldur ikki tey sum vóru keyparar av loyvum, og hava skuldarbundið seg óneyðuga nógv.

Tað er eisini undrunarvert, tá man nú lesur viðmerkingar og hoyrir samtalur við, ísambandi við, at menningarkvoturnar nú loksins, eru útlutaðar.

Fornermaðir politikarar, ónøgdir borgarar og vónsviknir vinnulívsmenn, sum vera mann.

Øll kunnu ikki fáa, og tað var eisini galdandi hesuferð. Tað hevur altíð verið soleiðis, í øllum vinnum.

Summi hava tilfeingi frammanundan, og hava tí í nógvum førum ikki brúk fyri meira. Og tey mugu tola, at onnur eisini fáa ein møguleika at luttaka í fiskivinnuni á sjógvi og landi.

Og hvussu skuldi man nú lata upp fyri tí møguleikanum? Ikki lætt, men neyðugt við tí skipan sum var blivin til ein glantrileik fyri tey, sum kundu selja út av landsins ognum fyri egnan vinning. Og tað eru nógv dømi um tað. Eisini úr Vestmanna, tíverri. Men tað var tá. Eingin gjørdi nakað, fyrr enn alt ov seint var.

Eg var sjalvur við til at samtykkja nýggju lógina um fiskivinnunýskipanina, og eg ivaðist eisini leingi í, hvat skilabest var at gera. Mín sannføring var, at broytingar skuldu gerast, um nakar (sum hevði hug til tess) skuldi hava nakran líkinda møguleika at koma inn í fiskivinnuna.

Tað vóru bara tveir møguleikar. Annar var at luta út beinleiðis politiskt, um man kann kalla tað so. Kanska skuldi man bara gjørt tað. Og hin møguleikin - sum bleiv valdur - var at gera nýggjar reglur fyri, hvussu útlutanin skuldi verða.

Lógin bleiv sum kunnugt samtykt við 18 atkv. fyri. Og so skal handlast eftir tí! Alt annað er lógarbrot.

Hilbert Elisson,