Latið ei søguna doyggja

Nærum alt mítt lív havi jeg sæð teir standa har uppi og hyggja oman yvir bygdina, sum um teir halda vakt yvir vágna. Dag út og dag inn, vetur og summar, í øllum veðrið standa teir har, og minna mest um nakrar trúfastar fjallvaktar. Tað eru sjálvandi bukkarnir á Stórhamri, jeg her hugsi um. Sonevndu kolabukkarnir, sum vóru partur var rennistronginum, sum bant keiøkið á Drelnesi og kolaminurnar í Rangabotni saman á ein heilt serligan hátt.

Tað er sum um at teir hoyra heima har uppi. Teir eru við árunum blivnir ein náttúrligur partur av økinum, nakað sum Siloin á Drelnesi ella varðarnir millum bygdirnar. Bygdir av mannahondum í eini tíð, har teir vóru umráðandi fyri samfelagið, ið tá var. Hóast tíðin nú er farin frá teimum, so haldi jeg, at man kann siga, at teir hava uppiborið sítt serliga pláss, sum eitt slag av tøkk fyri leiklutin. Bukkarnir, Siloin og varðarnar hava sanniliga eisini tænt fyri seg, og á hvør sín hátt verið umráðandi partar í samfelagsmenningini.

Kolabukkarnir, seinast í 40unum ella fyrst í 50unum. Mynd frá Rókur T. úr Fb-bólkinum: Gamlar myndir av Tvøroyri

Mær er fortalt, at tá rennistrongurin var virkin, vóru eini 16 bukkar á linju niðaneftir, og jeg kann bert ímynda mær, hvussu hugtakandi sjónin hevur verið, at staðið og eygleitt vognarnir, fermdir við koli, koma sveimandi omaneftir ávegis Drelnesi og síðan tómir.......

Les alla tað áhugaverdu greinian HER

Tað er Jens Rói Sørensen, sum er greinskrivari og eigur myndirnar.