Eitt sindur um Pætur, ein av lærisveinunum, sum var Jesusi nær.

Vit kenna frá barnsbeini sangin: Pætur út á vatnið gekk, tá hann sá á Jesus.

Og jú, Pætur gekk á vatninum, so leingi hann hugdi á Jesus. Men so fór hann at søkka, tí hann hugdi at umstøðunum, havsbylgjunum, rundan um seg. Vit hava øll tað í felag við Pætur, at vit hyggja at havsbylgjunum rundan um okkum ístaðin fyri at hava Jesus fyri eyga. Tá er tað, vit byrja at søkka, vit lata bylgjurnar taka okkum. Men vit hava ikki øll tað til felags við Pætur, at vit stíga úr bátinum í trúgv, sum hann gjørdi. Hattin av fyri Pæturi, hann steig úr bátinum. Kanska hava vit heldur hug at døma Pætur: „Hvussu kundi hann hyggja at havsbylgjunum, tá ið Jesus var framman fyri honum? Sami Jesus, sum hevði prógvað, hvør Hann var? Hvussu kundi Pætur ivast?“

Les meira her: https://betesda.fo