Spurningur 1: "Fólk gerast eldri og eldri og arbeiða longri og longri. Hvat er tað vert uttan so at vit gerast betur fyri eisini? Hvat er meiningin við at útseta deyðan um tað bara merkir at leingja ellisárini. Øll vilja liva leingi, men eingin vil verða gamal. Vilja vit ikki bara øll skulu hava tað so gott sum gjørligt so leingi sum gjørligt, og vóna at tá okkara tíð er uppi, so gongur tað so stutt tíð sum møguligt frá tí at vit ikki orka ella tíma meira til vit fara foldum frá? Hví blíva við at leingja lívið bara fyri sína egnu skyld?"

Spurningur 2: "Eg og maðurin eiga tvey børn sum eru 1 og 3 ára gomul. Tey eru fyri stuttum byrjaði í vøggustovu og barnagarði í Føroyum, eftir at vit hava búð uttanlands í nøkur ár. Vit eru sum heild nøgd við barnagarðin, men tað er eitt sum vit ikki skilja. Tað er matpolitikkurin á stovninum. Børnini hava sjálvi matpakka við, so tað hava vit fyri tað minsta ávirkan á. Tað er serliga millummálan eg hugsi um. Tað verður borðeitt við jogurti, kornfleksi, ljósum keksum, hvítum bollum, pasta við ketcup, kaku, vaflum o.s.fr. Tað eru eisini ofta føðingardagar á stovuni og tá er tað bara svans, ísur, sodavatn, kakumenn og kakukonur o.s.fr. Við jøvnum millumbili er døgurði á stovninum, og nærum hvørja ferð er tað høsnarunganuggets, mini frikkadellir, pylsur ella chips. Barnagarðurin børnini gingu á í Keypmannahavn var økologiskur. Børnini fingu døgurða hvønn dag og millummálin var altíð heilsugóður. Vit eru so ørkymlaði um hetta, vit halda at tað er so løgið og hava so hug at tala at. Hvat halda tit, skulu vit tað?"

Spurningur 3: "Sonur okkara er vinur við ein drong, sum hevur væl ríkari foreldur enn hann. Hann fær nýggjastu tøknina, lekrastu klæðini og meira ella minni alt tað, hann peikar á. Alt tað kula, sum okkara sonur hevur, fær vinur hansara eisini. Men nógv av tí kula, sum vinmaðurin fær, hava vit ikki ráð at keypa soninum. Hann er sum vera man keddur av hesum. Hvat gera vit? Hvussu skulu vit grípa tað ann?"