Í tí vakra sálminum  Tá andi mín hin kross kann sjá, hugsar yrkjarin um Frelsaran á krossinum og verkið, sum varð avrikað har. Sum vit “síggja” krossin, so royna vit – á veikan og ófullkomnan hátt – at meta um hansara vídd og virði.

Vit síggja, at verkið á Golgata røkkur frá ævinleika til ævinleika – okkara syndir eru koyrdar burtur “So langt sum eystrið er frá vestri,” Sálm.103.12. Hvat virði viðvíkur, so ber ikki til at máta virði á verki Kristusar, sum Hann fullførdi har.

Úrvalt - Páll Poulsen týddi úr enskum

Tá andi mín hin kross kann sjá,

sum eitt sinn lívsins Harra bar,

alt mítt sum skarn eg rokni tá,

vanvirði tað, sum rós mítt var.

2. Forbjóði Gud, eg rósi mær

uttan av Kristi deyða bert;

alt tað, sum fyrr meg dró at sær,

ofri eg upp – tú alt mær ert!

3. Hygg á hans sár, har blóðið rann,

hvussu hans sál av sorg er mødd!

Hvør hevur møtt tí sorg sum hann!

Hvar krýndu tornir slíkt eitt høvd!

4. Var alt á foldum mítt, tað var

ov lítið offur tó til tín;

tak meg – tað er jú alt frá tær –

anda og kropp og kærleik mín!

*Isaac Watts (Ongl.), 1674–1748.

{Lag: Lowell Mason (Amer.), 1792–1872}.

(V. Danielsen týddi).

Nr 191 í NSGF 2015