Eins og mong ræddust at síggja Hann – so ómenniskjaliga vesælur sá Hann út, Hann líktist ikki menniskjabørnum – so skal Hann fáa mong fólkasløg at hvøkka upp, fyri Honum skulu kongar verða málleysir. Es.52.14-15

Orðið “ræddust” merkir skelkað, skakað, vera fyri ongum. Tey, sum hugdu at Harranum Jesusi á krossinum vóru skelkaði av at síggja, hvussu illa Hann var viðfarin. Hvussu kundi Ein, sum var so spakførur í anda blíva so meiðslaður? Ger fyrra versið okkum bilsin, so gera seinna tað ikki minni. Fólkasløg og teirra kongar fara ein dag at gerast bilsin av stórleika og dýrd Harrans Jesus Krists. Tað verður mangan meiri, enn tey hava fingið nakra hóming av. Ein dag skulu vit eisini síggja ta  dýrdina!                                                                                                           

Úrvalt - Páll Poulsen týddi úr enskum

Andlit Jesusar at síggja,

á, hvør gleði verður tað –

hann í skýggjunum at hitta,

har hann kemur skjótt ein dag.

Niðurlag: Ásjón hans eg skjótt skal síggja

oman fyri stjørnurnar.

Andlit tá til andlits skoða

hann í allar ævirnar.

2. Skuggar millum okkum koma,

nú bert kámt eg hómi hann.

Men ein sælur dagur kemur,

tá eg klárt hann síggja kann.

3. Á, hvør frøi nær hjá honum

fyri særd og byrðað bróst.

Sløtt tá verður illgongd gøta,

alt hitt myrka verður ljóst.

4. Tá eg Frelsaran skal síggja,

andlit hans eg kenna skal,

við hans lið, sum her meg elskar,

heim í dýrd hann leiðir væl.

*Carrie E. Breck (Amer.), 1855–1934.

{Lag: Grant Colfax Tullar (Amer.), 1869–1950}.

(Z. Zachariassen týddi).

Nr 627 í NSGF 2015