Tá segði eingilin við hana: „Óttast ikki, Maria!...“  Luk.1.30

... eingil Harrans seg fyri honum í dreymi og segði: „Jósef,...! Óttast ikki...! Matt.1.20

Men eingilin segði við teir (hirðarnar): „Óttist ikki!...“ Luk.2.10

Maria, Jósef og hirðarnir vóru útvald av Gudi at hava ein serstakan lut í føðing Harrans. Vit hava grund at halda, at tey vóru eyðkend av trúgv og reinlyndi. Tó var lívsleið teirra ikki løtt! Um Mariu stendur, at “ræðsla fall á hana “, Luk.1.29. Jósef  “ætlaði loyniliga at skiljast frá henni.” Matt.19, og hirðarnir vóru “ógvuliga ræddir.” Luk.2.9. Tað er so lívgandi at gáa eftir Harrans “óttast ikki” í hvørjum tilfelli sær! Um tú upplivir, at tað, sum tær er tillutað, er trupult, lurta so eftir og hoyr Hansara “Óttast ikki”!

Úrvalt - Páll Poulsen týddi úr enskum

Lat ei hjartað óttast!

Eg tær standi hjá;

lyftið sum ein stjørna

lýsir himli á.

Gjøgnum myrkrið tóna

lyfti hans so sæl:

Eg ei fari frá tær,

aldri eg sleppa tær skal.

Niðurlag: Eg sleppi tær ei,

eg sleppi tær ei!

So hans lyfti ljóða:

Aldri eg sleppi tær, nei!

2. Rósur fagrar følna,

blómur doyggja brátt,

sólin bjarta setur,

dagur verður nátt;

Jesus, Sarons rósa,

aldri følna kann,

Jesus, hann, mítt sólskin,

aldri mær sleppa vil hann.

3. Gøtan ókend er mær,

vandar hótta her;

eg tó ei vil óttast,

Jesus hjá mær er,

friður flýtur til mín

Jesu hjarta frá,

orð hans til mín ljóða:

Altíð eg eri tær hjá.

*Eliza E. Hewitt (Amer.), 1851–1920.

{Lag: J.C.H. og V.A. White}.

(V. Danielsen týddi)

Nr. 55 í NSGF 2015