Spurningur: “Eg og maðurin hava verið gift í nøkur ár. Hjúnalagið er sum so fínt, men tað er ein trupulleiki, ið blívur við at spøkja: Pengar.

Vit arbeiða bæði, og forvinna nøkulunda tað sama. Lønin er ikki beinleiðis høg, men hon er okay.

Men vit hava ikki felags fíggjarviðurskifti. Eg fái mína løn, og hann fær sína, og so ráða vit – hvør í sínum lagi – yvir okkara pengum.

Hetta gevur trupulleikar tá ið dagligdagurin skal fíggjast. Eg endi ofta við at keypa mat, klæðir til børnini og líknandi...  Men hann vil ikki brúka "sínar pengar" uppá sovorðið.

Tá ið eg nevni tað fyri honum, fýsir hann eftir mær og sigur, at tað er ikki hansara uppgáva at gjalda fyri alt, og at hann longu betalur nokk. Men tað ger hann ikki. Eg gjaldi næstan alt, og av tí sama havi eg ongar pengar eftir til mín sjálvs. Hvussu loysi eg hendan trupulleikan?”