Stórasysti Randi leið av krabbameini sum ung, og tað var hon, ið kom við hugskotinum um, at tær báðar skuldu fara at søkja um at sleppa við á Rynkeby liðið. Randi var skjót at svara nei, tí hon metir seg als ikki vera nakað ítróttarfólk, men tankin bleiv við at spøkja aftur.

- Eg hugdi eftir fleiri stuttum filmsklippum og interviewum av fyrrverandi rynkum, og áðrenn eg visti av, var eg blivin bitin av tankanum um at súkkla til París. Bæði fyri mína egnu skuld og fyri eina uppliving við systur míni. Men eisini tí eg føldi tað vera fantastiskt, at mann á hendan hátt kann gera so nógv fyri børn, ið stríðast við lívshættisligar sjúkur, og familjur teirra.

Síðan Randi varð upptikin á liðið, hevur hon brúkt nógva tíð uppá at venja. Hon hevur gjørt vinum og familju greitt, at tey ikki skulu vænta at síggja nógv til sín fram til juli 2017. Sambært Randi so bæði elskar og hatar hon venjingarnar.

- Ja, tað sigi eg, tí at tað er ein megnar avbjóðing fyri meg at vera við. Sum sagt, so eri eg onki ítróttarfólk, og eg havi eina rúgvu at læra. Men kenslan er so góð aftaná, tá mann megnaði nakað, mann ikki væntaði, ella tá mann byrjar at síggja ymisk úrslit.

Hóast tað er lutfalsliga stutt síðani at venjingarnar fóru í gongd, so merkir Randi longu stórar likamligar broytingar, og hon vil avgjørt mæla øðrum til at søkja næsta ár.

- Øll kunnu vera við, uttan mun til aldur, vekt ella vantandi royndir. So leingi mann ger sær greitt, at verri mann er fyri, meira má mann venja, so skal mann nokk koma á mál.