Í sambandi við at rituvíkingar 2.-3. november hátíðarhildu, at missiónsarbeiðið í bygdini hevur 100 ár á baki, helt Petur Hansen, fornfrøðingur, ein áhugaverdan fyrilestur við heitinum “Brot úr missiónssøguni í Rituvík”.

Fyrilesturin byggir á bæði skrivligar og munnligar keldur. Hann nemur eitt nú við kvinnurnar, ið stovnaðu arbeiðið og í fyrstuni máttu fjala seg uttanfyri bøgarðarnar, tá tær komu saman. Eisini kemur hann inn á tað serliga fyribrigdið i Rituvík, at missiónshús kom áðrenn kirkju og slóðaði fyri at fáa kirkju.

”Trúgvin kann ongantíð verða okkara privata ogn. Trúgvin má verða borin víðari, og tað kunna bert heit hjørtu. Ein eldur, ið verður innibyrgdur, kódnar. Trúgvin má verða borin út, annars doyr hon. Tað stóra fráfallið er, at trúgvin ikki fekk loyvi at bera varman út til onnur.”

Hesi orð bar Jóhan Weihe, ið var formaður fyri Kirkjuligu Heimamissiónina, millum annað fram á 50 ára vígsludegnum hjá missiónshúsinum í Rituvík. Hesin varmin – ella Guds orð – var borin til Rituvíkar fyri 100 árum síðani. Ongantíð síðan hevur hann verið innibyrgdur. Tí sita vit nú saman fyri at hátíðarhalda, at í ár eru 100 ár liðin, síðan missiónsarbeiðið av fyrstan tíð varð tikið upp av lokalum kreftum.

Les meira her: https://trubodin.fo