Eg má viðganga, at eg havi verið eitt sindur niðri í kjallaranum í morgun, altso ikki honum undir húsunum, men innan í mær sjálvari.

Sjálvt um eg havi nóg mikið at gera, so koma løtur, tá man kennir seg fullkomiliga sum pállpúraeinsamallur. Tað er helst hendan forbannaða gigtin, sum ger, at eg viðhvørt havi lyndi til at uppgeva ervið.

Men tíbetur havi eg arvað eginleikar frá mínari mammu, sum hevur lært meg at bíta tenninar saman og kempa víðari. Ikki soleiðis at skilja, at eg býti alt í meg, men hevur tú ikki orku til at lyfta teg upp aftur, so er illa vorðið.

Og so tá eg fái telduheilsu frá SOS barnabýunum um støðuna hjá børnum runt um í heiminum, ikki minst í Italia, so má ein sláa seg fyri munnin, at man gongur her og gremur seg um einki, í grundini.

Børnini merkja hetta tunga huglagið og óttan, sum er millum vaksin. Í Italia eru tey serliga bangin, men gud havi lov, so er ongin teirra í barnabýunum, hvørki í Italia ella í øðrum londum, smittaður enn, hvørki børn ella vaksin. Lat okkum vóna, at tað heldur fram.

Hetta er gott at hoyra. Sjálv hjálpi eg einum dreingi í barnabýi í Vietnam við vón um, at hann skal fáa eina góða framtíð, og gleðist tí um, at hann enn hevur tað gott. Eg kenni hann ikki serliga væl, eigi nakrar myndir av honum og veit, at hann dugir óføra væl at rokna og elskar at spæla fótbólt. Hann er eisini øgiliga góður við systkini, sum hann býr saman við í barnabýnum. Men hóast hann er so ræðuliga langt burturi, so er hann ein partur av mær, og eg vóni sjálvandi, at onki skal koma uppá hann!

Børnini í barnabýunum í Italia eru farin at tekna ælabogar og skriva “andra’ tutto bene” – tað verður gott aftur. Og sjálvandi verður tað gott aftur.

Og hví stúra? Uttanfyri eru týðilig tekin um, at várið er komið, talið av smittaðum er ikki vaksið alt ov nógv her hjá okkum, í garðinum trokast smáliljur og snjóklokkur fyri at sleppa undan moldini, Emil hevur sent ommu síni heilsan úr Odense, og á Sandi hevur lítli Rókur hjá ommu dansað í barnastólinum, ímeðan mamman og pápin hava sungið Fagra blóma út gjøgnum vindeygað, og í kvøld kemur mín elsta dóttir við mati og øðrum góðum til mín, og hvør veit, kanska Djóni er við, so kunnu vit práta saman út gjøgnum vindeygað.

Tað skrivar Marna Jacobsen, bloggari. Hon hevur sína egnu síðu sum eitur https://marnakj.wordpress.com/author/marnakj/