Landsstýrismaðurin hevur eisini sett sær sum mál at minka um happingina í skúlanum. Skúlin eigur at ger sítt til at røkka hesum máli, men hann má hava umstøður til hetta arbeiði. 

Happing er tíverri ein partur av, hvussu vit eru saman, og hyggja vit kring um okkum, so finna vit happing allastaðni, uttan mun til aldur og uttan mun til stað, um tað so er í skúlanum, á stovnum, til frítíðarítriv ella í Løgtinginum. Happing er ein trupulleiki, ið eingin kann lúgva seg frá, og vit eiga øll at gera okkara at bróta happingarmynstur. Ikki minst í fólkaskúlanum, soleiðis at hvør einstakur næmingur kann búnast í treysti til sín sjálvs og til teir møguleikar, sum eru í felagsskapinum.

Tá ið vit hoyra um happing út frá kanningum ella í kjaki í miðlunum, so snýr umrøðan seg einamest um happing í fólkaskúlanum. Í mun til umrøðuna av happing kann tað tykjast sum, at happing bara finst í fólkaskúlanum, og at happing byrjar tann dagin barnið stígur inn um skúlans gátt og endar í somu løtu, fólkaskúlatíðin er lokin. Vit vita, at so er ikki. Happing spyr ikki um stað; var tað so, so var avbjóðingin ikki so trupul at fáast við.

Les meira her: http://skulabladid.fo