Hann ...leiðir meg... Sálm.23.2

... í dali deyðaskuggans...Sálm.23.4

Tú ert við mær. Sálm.23.4

Grønar eingir og hvíldarvøtn eyðkenna byrjanina av hesum sálmi. Tá hann endar, er eitt borð borðreitt, eitt steyp, sum rennur yvir, og hús Harrans. Men í miðjuni dimmir ein skuggadalur. Tó – tað er her, í myrkrinum í hesum dalinum, at ein skattur er fjaldur. Gøtan ígjøgnum hesar køldu skuggarnar leiðir pílagrímin í eitt stað við guddómligum nærleika og innileika, tí tað er ígjøgnum lívsins myrku dalar, at Hirðin ikki longur er “Hann” men “Tú”!

At hvíldarvøtnum – “Hann leiðir meg!”

Í skuggadali – “Tú ert við mær!”

Úrvalt - Páll Poulsen týddi úr enskum

Mín Hirði góður Harrin er,

tí fattast einki mær,

til grønar fløtur leiðir hann

og hvíldarvøtn hjá sær.

2. Hann lívgar mína troyttu sál,

og fram hann leiðir meg

á rættferðvegi, sær til prís

og æru fyri seg.

3. Um eg í deyðans skuggadal

enn niður fara má,

eg óttist ei, meg keppur tín

og stavur ugga tá.

4. Tú reiðir fyri mær eitt borð,

so fíggindin tað sær,

við olju salvar tú mítt høvd,

mítt bikar ov fult varð.

5. Bert gott og miskunn fylgja skal

mær allan lívsins dag,

og í Guds húsi eigi eg

í ævirnar ein stað.

*Francis Rous (Ongl.), 1579–1659.

{Lag 1: Jessie S. Irvine (Ongl.), 1836–1887}.

{Lag 2: George T. Smart (Ongl.), 1776–1867}.

{Lag 3: Purcell J. Mansfield (Ongl.), 1889–1968}.

(V. Danielsen týddi).

Nr. 475 í NSGF 2015