Og við tað sama sum Hann kom upp úr vatninum, sá hann Himmalin opnast*) og Andan sum dúvu dala niður yvir Hann. Mark.1.10

Tá skrædnaði forhangið í templinum í tvey, frá í erva líka niður ígjøgnum. Mark.15.38

*) Bókstaviliga á frummálinum “skræddur sundur”

Markusar Evangelium byrjar við einum”skrøddum” himli og endar við einum skrøddum forhangi: Tað var Gud, sum spenti út himmalin “sum tjald”, Sálm,104.2 og sum “breiðir út himmalin sum tunt teppi og spennir hann út eins og tjald at búgva í.” Es.40.22. Tað var Gud, ið gav boðini at gera forhangið í tabernaklinum,  2.Mós.26.31. Nú skræðir hond Guds bæði! Tá menniskju skræða, merkir tað vanliga, at okkurt gerst ófullkomið, men hesar guddómligur “skræðingarnar” eru knýttar at nøkrum fullkomnum – tí fullkomna tænara Harrans – í lívi og deyða.

.Úrvalt - Páll Poulsen týddi úr enskum

Í ævir, Gud, við tær –

amen, so veri tað!

Í hesum orði sál mín lív

av deyða hevur sæð.

Míns likams fongsil nú

meg steingir honum frá;

tó nærkist eg hvønn stuttan dag

tí stund, eg hann skal sjá.

2. Míns Faðirs heim – hvør nær

títt gylta portur er,

tá trúareygað ber meg upp

um sorg og myrkur her!

Av tráan suffar tá

hin tysti andi mín

at kunna flúgva hagar upp,

Jerúsalem, til tín!

3. Í ævir, Gud, við tær!

Lat, Harri, longu nú

í støvinum meg kenna tað,

at alt – mítt alt – ert tú!

Halt tú í mína hond,

tá ei eg falla kann!

Tí tá tú stríddi fyri meg,

tá stóð eg, og eg vann.

4. Tá forhangið ein dag

lyft verður eyga frá,

meg deyðin loysir deyða frá

og letur lív meg ná;

tá skal eg skoða teg,

sum her mær kærur var,

og syngja við títt hásæti:

Í ævir, Gud, við tær!

*James Montgomery (Skotl.), 1771–1854.

{Lag 1: Isaac B. Woodbury Amer.), 1819–1858}.

{Lag 2: Charles J. Vincent (Ongl.), 1852–1934}.

(V. Danielsen týddi).

Nr. 1370 í NSGF 2015