Teir (einglarnir) søgdu við hana: „Kvinna, hví grætur tú?“ Jóhs.20.13

Jesus segði við hana: „Kvinna, hví grætur tú? Hvørjum leitar tú eftir?“  Jóhs.20.15

Maria kvikaði sær til grøv Hansara. Higstandi stardi hon inn í ta tómu grøvina!

Tá teir báðir einglarnir spurdu, svaraði hon: “„Tí teir hava tikið Harra mín, og eg veit ikki, hvar teir hava lagt Hann!“ vers 13.

Hon vendi sær á og “helt tað vera urtagarðsmannin” og helt fyri “...sig mær, hvar Tú hevur lagt Hann”, vers 15.

Einans eitt einasta orð – Maria! Vendi hennara sorg til gleði! Uppreisnarmorgunin var tað ikki Maria, sum fann Hann, men Hann, sum opinberaði Seg fyri henni. 

Máttu hjørtu okkara verið fylt av ósigiligari gleði, sum vit tilbiðja Hann sunnumorgun, og mátti Hann enn eina ferð opinberað Seg sjálvan av nýggjum fyri tær og mær.

Úrvalt - Páll Poulsen týddi úr enskum

Við tær sjálvum, Harri, grivin –

trúgvin roknar eins og tú;

eftir tínum egna orði

okkum deyð vit rokna nú!

2. Deyði, dómur aftanfyri,

lívið liggur fyri mær,

bylgjurnar á Jesus brutu,

mistu sína megi har.

3. Hann sum lívsins fyrstagrøði

risin er av deyðanum;

uppreist vit í honum standa,

frelst og frí frá dóminum.

4. Vit í Jesu deyða doyðu,

eru gravløgd eins og hann,

eitt við honum í hans uppreisn,

har ei deyðin náa kann.

5. Tá ið Jesus kemur niður,

fult útloyst vit verða tá;

hesi deyðans likam skulu

tá hans dýrd og heiður fá.

6. Nú er navn títt háðað, vrakað,

og vit eru tað við tær;

men vit skulu ein dag, Harri,

eiga ríkið við tær har!

*Mrs. J.A. Trench.

{Lag: Christian F. Witt (Týskl.), um 1660–1716}.

(V. Danielsen týddi).

Nr.648 í NSGF 2015