Listakvinnan hugleiddi um tað ósexuta í løtunum, tá vit eru okkum sjálvar og aftaná loknan arbeidsdag lata okkum úr og ‘flatna út’.

Og vit hugleiða víðari um joggingbuksur, hosur, beinini uppi á borðið og líknandi, sum fær okkum at slappa av og njóta tað.

Og tankarnir reika til arbeiðslívið hjá kvinnum - um stór arbeiðspláss, um kvinnur millum menn og um arbeiðsumhvørvi, sett í gongd av monnum.

Og kvinnurnar ‘manna’ seg upp í klædningsjakkar og stilettir og eitt slett av dýrtkeyptum anga - fyri at ‘forføra’ og verða sæddar og halda seg ávirka. Og tó verða tær sæddar, helst ikki sum viðførandi arbeiðsplássinum tørvandi kvinnuíblástur, men sum ífyllandi náttúrliga atdráttarmegi kynanna millum, sum ynski um javnstøðu millum kvinnur og menn, og á starvspalli, har kvinnur ganga í fótasporum, byggja víðari á, brúka somu amboð, sama orðaval, somu glærur, somu skipanir, sama forrætningsanda - sum menn.

Og so taka vit ‘korsettini’ av okkum, tá vit koma til hús, - ímyndina av trongstøðu, máttloysi, ‘innibrentheit’, avnoktan og tileinkisgeran.

Og so flatna vit út - og vit síggja aftur tekningarnar fyri okkum, har kvinnuveran er pent og runt formað vid stórum búki. Ímyndin av familjuni og børnunum, sum í navni javnstøðusins ofraðust á samstarvsaltari - uttan spurnartekin og uttan kveikjandi viðspæl uppá kvinnutreytir, har rúm var fyri øllum, kvinnu, familju og arbeiði.

Tí spurningurin var ikki um klokkutímar, men kvinnusál, kvinnuvitan og kvinnuhugsan í nýggjum umhvørvi - saman við monnum.

Og so tosa vit víðari um demokratia og javnstøðu, kvinnuting og kvinnudag, og at kvinnur vinna minni, og at kvinnur fáa minni í eftirløn, og at kvinnur eru minni umboðaðar í ovaru luftløgunum, uttan at líta aftur á, læra av árunum, læra av orsøkunum og seta nóg djúpar spurningar.

Og so trýsta vit menninar fram at grýtunum, og halda okkum tann vegin rætta uppá mistakið, samstundis sum menninir møguliga minka, sum menn, í takt vid stødd av fyriklæði.

Eingin kvinna stillaði upp til nevnd í Betri Trygging. Júst forumið, har kvinnur kundu verið kvinnur, og búkurin, nú sum intuitión, rúmligheit og heildarhugsan, átti at verið gott afturat hjá monnunum.

Var hugurin og drívmegin trygging ella var tað valdið, ið freistaði?

Ella er tað júst valdið, sum er drívmegin hjá monnum, og sum skilir partarnar, og sum frá náttúrurnar hond er eitt mannligt eyðkenni, so kundi tað verið evnið hjá javnstøðuáhugabólkum, nú annað vísir seg at ‘koma til kort.’

Og sett sjóneykuna á og eyðmerkt kvinnudygdir og kvinnupersónligheit sum neyðugan og ynsktan starvsprofil - uttan at tosa kvotur, og har valdið ikki verður tikið, men uppiborið gløggskygnum kvinnum afturat dugnaligum monnum.

Í øllum føri eitt sjónarhorn.

Hvorom alting er, so eru vit ymisk og skulu verða ymisk, og skulu krevja arbeiðsumstøður, har eisini kvinnur seta dagsskrá, har rúm er fyri búki og fyri at ‘flatna út’ og verða okkum sjálvar, og sum fitta, varisliga, unga daman segði, “kunnu vit siga ósexutar”.

Neyvan var henda drúgva viðgerð, um kvinnulív á arbeiðsplássum útleggingin hjá dugnaligu listakvinnuni - og tó, eitt gott dømi um, hvussu listin ‘letur upp’ soleiðis sum hon rakar.

Takk fyri!

Bergun Kass, býrádslimur.