Tað óskrivaða orðatakið: "Gongur tað, so gongur tað, og gongur tað ikki, so gongur tað nokk
allíkavæl", fangar nakað heilt serligt, sum mangan eyðkennir føroyska hugsunarháttin.

Tað er ein blandingur av realismu og optimismu, har mann, hóast møguligar óvissur ella
avbjóðingar, tekur tingini sum tey koma, og hevur álit á at onkur slag av loysn altíð finst.

Hugburðurin er ikki bert eitt passivt “tað gongur nokk” – hann rørir eisini við eini innari styrki og
áhaldni.

Tað er eitt álit á, at lívið hevur sína egnu takt og møguleikar.

Fleiri munnu kenna hetta aftur í gerandisdegnum – tá mann møtir smáum, men keðiligum
forðingum, ella tá størri avbjóðingar stinga seg upp.

Tað óskrivaða orðatakið kemur við einari áminning um, at vit skulu síggja møguleikarnar, eisini tá
framtíðin tykist óviss.

Hesin hugburðurin sæst eisini aftur í søgu okkara, har vit sum fólk, hava verið noydd at laga okkum
til umstøðurnar – ofta herdar av náttúruni sjálvari.

Tað er sum orðatakið sigur okkum, at lívið fer á skeivari leið, tí má ein halda áfram við einum
jaligum hugburði og trúgva, at lívið fer at broyta seg til tað betra, fyrr ella seinni.

Orðatakið er ein djypri fatan av lívinum, náttúruni og tilveruni í síni heild.

Orðatakið er vert at leggja í geyma í lívsins viðurskiftum, og eru vit sum fólk rík at hava slík
orðatøk í skjáttini.

Tí heldur undirritaði, at hetta er eitt tað besta óskrivaða føroyska orðatakið.

Við framburðs- og tjóðskaparkvøðu
Øssur Patursson